Als je geabonneerd bent op een van de dagbladen in Nederland, is het geen zekerheid dat die iedere dag ook op tijd in de bus valt. De inwoners van Acquoy hebben daar geen klagen over. Het is de 86-jarige Henny Stekelenburg, misschien wel de oudste bezorgster van het land, die daarvoor zorgt.

Vanuit huize Stekelenburg worden de kranten al 46 jaar bezorgd. Zoon Arjan is als 15-jarige, om een zakcentje extra te verdienen, begonnen met de bezorging van de Volkskrant. Daarna waren het ook de andere dagbladen, zoals de Telegraaf, het AD en Trouw, in totaal nu zeven soorten kranten, die de familie Stekelenburg wisten te vinden.

Toen Arjan ging studeren besloot moeder Henny, die haar zoon wel eens had vervangen, het voorlopig maar te gaan doen. Dat is waarschijnlijk iets langer geworden dan ze zelf had gedacht te doen. Sterker nog, stoppen komt in haar boekje niet voor, ondanks dat haar man Wim al eens gevraagd heeft wanneer zij stopt met het bezorgen van die kranten.

Verhuizen naar Acquoy
Aan de tafel in de woonkamer van de boerderijachtig woning aan de Lingedijk, gaan we even terug in de tijd. Henny: “We zijn opgegroeid in Maarsenveen en Tienhoven en na ons trouwen kwamen we in Bodegraven terecht. Daar zijn onze kinderen geboren, maar Wim had het er helemaal niet naar ’t zin. Als bouwkundig-uitvoerder maakte het eigenlijk niet uit waar we woonden. Tot in de Woonkrant van de Telegraaf een woning werd aangeboden in het ‘unieke dorp aan de Linge’ Acquoy. We hadden er nog nooit van gehoord en wij gingen op pad. Bij binnenkomst van het dorp met het prachtige uitzicht op de Linge, stonden we bij het droomhuis. Terwijl we voor het huis stonden, werden we door de buurman aangesproken. Het klikte direct. We kwamen wel tot de conclusie dat het huis voor een gezin met drie kinderen te klein was. Hij vertelde ons dat er wel meer woningen te koop stonden en verwees ons naar deze woning. Hier wonen we nu vierenvijftig jaar en we hebben geen seconde spijt gehad. Het is een dorp om van te houden. Lieve mensen die nog naar elkaar omzien, mensen die nog om elkaar geven en die er zijn ook als er problemen of verdriet is. Als buitenstaanders zijn wij in de armen van de dorpsbewoners gesloten.

”Henny vertelde ons over het verlies van hun jongste dochter Erika, die manisch depressief was. Een ziekte waar je als ouders machteloos tegenover staat en veel zorgen over hebt. In 1990 maakte Erika een einde aan haar leven. Gelukkig hebben Henny en Wim samen over hun kind kunnen praten. Naast dat ze veel steun hebben gehad aan hun geloof, hebben de inwoners van Acquoy laten merken dat ze een van hen zijn geworden.

Een van de dagelijkse abonnees, Gerard Bullee: “Wat die mensen hebben meegemaakt, wens je niemand toe. Daarbij iedere dag om half zes de krant in de bus. We mogen wel een standbeeld van Henny in het dorp neerzetten. Doe het maar eens na, zes dagen in de week in alle vroegte een ronde Acquoy te lopen.”

Therapie
Henny denkt daar anders over: “Ik ben iedere morgen om vijf uur op, de kranten komen om half zes. Dan even sorteren en op de zaterdagen de bijlages insteken en dan bezorgen. Ik hoor weleens van mensen dat ze wakker worden als de krant door de brievenbus valt. Ik doe de krant wel helemaal door de bus, want hij mag niet nat worden. Een klein uurtje heb ik nodig, maar voor het geld moet je het niet doen. Misschien met fietsgeld erbij, nog geen acht euro per uur.

Naast dat ik in de vroege ochtend kan genieten van de natuur met zijn mooie luchten en in deze tijd de sterrenhemel, is het voor mij een goeie therapie. Ik kan alle zorgen even vergeten. Ik ben in de frisse lucht, mijn spieren zijn goed in beweging en daarna kan ik de dag weer aan. Wim, die aan dementie lijdt, slaapt dan nog als ik thuiskom. Hij gaat een paar dagen per week naar de opvang; daar ben ik wel blij mee. Ik merk dat mensen het waarderen dat ze de krant op tijd krijgen. Ik ben er wel eens een vergeten; dan bellen de mensen niet over de krant, maar vragen eerst of er iets is gebeurd. Ik heb een keer met mijn auto bezorgd op een zaterdag met slecht weer. Met het draaien van de auto op de dijk kwam ik tegen een paaltje. Door de schrik gaf ik gas en lag ik beneden aan de dijk. Nooit schade gehad, maar de politie heeft toen wel mijn rijbewijs ingenomen. Nu, als het slecht weer is, rijdt mijn zus Teuni.”

Een dorp met een rijke geschiedenis
Ik geniet nog even van het uitzicht op het fraaie, uit de 15e eeuw daterende Polderhuis. Het pandje werd tot 1795 door schout en schepenen gebruikt als raadhuis. Bekend is dat de kelder werd gebruikt als gevangenis. Evens is de uit dezelfde eeuw gebouwde Catharina-kerk met zijn scheve toren vanuit de kamer te zien. Acquoy, een dorp met een rijke geschiedenis en mensen die naar elkaar omzien.